Mieliśmy dość sporo szczęścia, że podczas objazdówki po Węgrzech, Adam często ucinał sobie drzemki w samochodzie. Kiedy się budził, w pierwszej kolejności zadawał pytanie – „A gdzie ja teraz jestem?”
– W Tokaju
– W Debreczynie
– W Egerze
– W Egerszalók
– W Budapeszcie
– W Hollókő 🙂
Hollókő to mała wioska w północnych Węgrzech, która w 1987 roku została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Ochroną objęto ponad 60 budynków z tradycyjną, średniowieczną strukturą zabudowy. Wieś obecnie pełni rolę skansenu. I o tyle nietypowego skansenu, że na stałe mieszkają w nim ludzie. Klimatyczne miejsce, w którym czas jakby stanął w miejscu, posłużyło nam jako „przerywnik” w trasie Eger-Budapeszt. Kilkadziesiąt kilometrów musieliśmy nadrobić, co w skali powierzchni Węgier wydaje się dość sporo, ale z dostępnych „po drodze” miejsc, właśnie to wydawało nam się idealne na rozprostowanie kości.
W bielonych wapnem i pokrytych deseczkami domach można przenocować i zjeść regionalne potrawy. W niektórych chatach mieszczą się muzea, w których można poznać tajniki tkactwa, czy rzeźbienia w drewnie. Skoro miejsce turystyczne, to i pamiątki. W chatkach można kupić mydełka, miód, pieczywo i ceramikę. Nam najbardziej podobało się oglądanie ponadstuletnich chatek z zewnątrz. Stoją one przy dwóch ulicach – ulicy Kossutha Lajosa i ulicy Petőfi Sándo. Na obu z nich jest zakaz poruszania się samochodami, przez co obie stały się perfekcyjnym miejsśmcem na jazdę po nich rowerkiem biegowym.
Nas urzekło to, że byliśmy w Hollókő w lipcu, w szczycie sezonu wakacyjnego, a nie było tam tłumów :). W upalne miesiące ludzie pewnie wolą odwiedzać Balaton albo miejsca, gdzie są wody termalne :).
Słyszeliśmy, że co roku w kwietniu w „żywym skansenie” odbywa się festiwal Wielkanocny. Młodzi Węgrzy ubrani w stroje narodowe świętują Locsolkodás, znany u nas jako śmigus-dyngus. Zabawa odbywa się przy akompaniamencie gry zespołów ludowych. Jest też malowanie wielkanocnych jajek.
